Stiltewandelingen met Marian Geurtsen

In een groepje in stilte wandelen. Pelgrimeren. Het is een kleinschalige niet erg in het oog springende bezigheid. Het gebeurt ook in het Máximapark. Het idee is dat je al je zintuigen openzet voor wat er in de natuur gebeurt: de roep van de meerkoeten, de geuren van de herfst in de bomen bij de Lelievijver, de kleuren in de Vlinderhof, de smaak van regen, de wind op je huid in de Samenloop. Een gesprek met Marian Geurtsen die deze wandelingen organiseert en begeleidt.

‘Laat je meenemen, kom in beweging, breng je gedachten tot rust. Bij de stiltewandeling bepalen je voeten de weg, vindt je adem het ritme.’ Met deze woorden nodigt Marian Geurtsen mensen uit om deel te nemen aan haar ‘stiltewandelingen’ in het Máximapark, die ze eens per maand organiseert. Het zijn wandelingen waarbij de deelnemers samen in stilte genieten van het buiten zijn en van de details natuur.

Marian Geurtsen in het Máximapark

Wie is Marian Geurtsen?
‘Ik ben bewoner van Leidsche Rijn, al 20 jaar. Ik woon in De Kersentuin, een unieke groene buurt tussen het Máximapark en het Amaliapark in, met duurzame, sociale en groene ambities. Wij bewoners hebben die buurt ongeveer 25 jaar geleden bedacht, opgezet en ingericht. Ik woon er met mijn vrouw. Ik weet nog heel goed dat wij in 1997 – 1998 soms in het gebied rond fietsten, toen bekend werd dat er aan de overkant van het Amsterdam-Rijnkanaal een nieuwe wijk zou komen. Wij woonden in die tijd in een flat op Kanaleneiland en fietsten vaak daar tussen de koeien en de boomgaarden rond De Meern en Vleuten. Je kon je niet voorstellen dat daar zo’n grote wijk zou komen. Natuurlijk hadden we er dubbele gevoelens over, dat dat platteland zou verdwijnen en dat er een nieuwe stad zou komen, maar ook hoopten we dat we er misschien zouden kunnen wonen, op een manier die bij ons paste. Wij droomden van een sociale ecologische duurzame wijk. Er waren in de stad diverse groepen en groepjes actief die daar wensen en ideeën over hadden. En GroenLinks-wethouder Annemiek Rijckenberg wilde graag ruimte maken voor initiatieven van bewoners zelf in Leidsche Rijn en bracht die groepjes bijeen.. Dat proces heeft zeven jaar geduurd. De woningen werden in 2003 opgeleverd. In die tijd hebben we heel wat dromen moeten bijstellen. Het werden gewoon rijtjeshuizen en appartementen. Maar wel heel fijne huizen en er is veel groen, en behalve privétuinen zijn er ook gemeenschappelijke tuinen. De Kersentuin is niet alleen nieuwbouw voor mensen maar ook voor vogels, vlinders, egels en insecten. In de tuinen staan vooral planten die wat betekenen voor de insecten en de vlinders.’

Kunstwerk Rituele Dispositie

Wat betekent het Máximapark voor jou?
‘Het Máximapark wordt wel de groene long tussen de wijk Leidsche Rijn en Vleuten-De Meern genoemd en zo ervaar ik het ook echt. Het park geeft letterlijk ademruimte. In de coronatijd werd het park echt heel belangrijk voor de bewoners van Leidsche Rijn, en ook voor mensen van daarbuiten. Ik kom zeker een paar keer per maand in het park, spreek er graag af met mensen. Iedereen uit de Kersentuin komt hier veel. Het is een prachtig park vol betekenisvolle plekken en verrassingen. Heel afwisselend. Mijn lievelingsplekken? De Rituele Deposities van Mathilde ter Heijne vind ik heel mooi. Het Gat van Serton, dat heeft een intrigerende geschiedenis. De pastoor gaf er zwemles. De twee bruggetjes bij de Lelievijver vind ik ook heel mooi: één van de bruggen heeft maar één leuning, dat voelt heel kwetsbaar. Het Lint vond ik in het begin heel lelijk, maar nu heel mooi, evenals de Parkpergola. Prachtig, zoals de blauweregen er tegenaan groeit. Ook een mooi plekje vind ik de oude boomgaarden even voorbij Anafora. Met de anonieme monumenten die eruit zien als neolitische stenen en de meidoornheggetjes. Je kunt fijn stil zitten in die boomgaard, en er komen maar weinig mensen. Daar lopen we ook met de stiltewandelingen.’

Marian Geurtsen in de Woodchapel

Hoe ben je met die stiltewandelingen begonnen?
‘Ik doe dat nu twee jaar. Daarvoor waren ze een initiatief van Machteld Hoekzema, die ook bij ons in De Kersentuin woont. Zij is geestelijk verzorger en organiseerde stiltewandelingen vanuit buurtcentrum De Hoeftuin. Zij is er twee jaar geleden mee gestopt. Ik ben ook theologe, zzp-er. Ik begeleid meditatiegroepen, retraitedagen, zangmeditaties, meerdaagse retraites. De mensen die meedoen aan mijn groepen zijn vaak mensen die bij een kerk horen, of mensen die juist niets meer van de kerk willen weten, maar toch interesse hebben in de christelijke traditie. Ik doe de stiltewandelingen nu een keer per maand. Er komt een mix van mensen op af.

De Lelievijver

De wandeling is elke keer dezelfde. We verzamelen bij de brug bij Anafora. Eerst lopen we in stilte naar de oude boomgaarden, daar vertel ik wat over stiltewandelingen: we aarden, zetten de zintuigen open: de ogen, oren, gevoel, neus, proeven. Als je alle zintuigen openzet ga je heel veel zien. Omdat we steeds dezelfde route lopen zie je ook goed wat de seizoenen doen. Dan lopen samen we naar de Vlinderhof. Daar stoppen we een poosje en staan of zitten we een kwartiertje stil. Daar geef ik een gedachtenthema, bijvoorbeeld over herfst, over vrucht dragen, loslaten. Daar kun je iets mee doen, maar je kunt het ook naast je neer leggen.

De wandeling duurt van 09.30 tot 11 uur. Daarna drinken we samen koffie en praten we na. Voor sommige nieuwe mensen is het onwennig dat er niet gepraat wordt, maar hoe vaker je het doet, hoe waardevoller het is. Tegenwoordig stoor ik me zelfs wel eens als ik met iemand wandel alsmaar loopt te kletsen, want dan mis je zoveel van wat er om je heen gebeurt. We lopen in een rustig tempo. Laatst constateerde een nieuw iemand na afloop: Je bent stil, maar je bent toch een groep. Je kijkt naar elkaar om, komt iedereen mee? Ik doe ook op Hemelvaart een dauwtrapwandeling, om half zes ’s ochtends. Het is zo’n magisch moment in de ochtend met de nevels.’

De Japanse tuin

Heb je nog wensen voor het Park?
‘Ja die heb ik zeker! Ik zou in het Park graag een “koortsboom” willen, ook wel “lapjesboom” genoemd. Dat is een grote boom waar mensen reepjes textiel of andere dingen in kunnen hangen, waar ze verdriet van hebben. Er staat zo’n boom in Overasselt, een dorp onder Nijmegen. Een eikenboom. Die boom staat er al heel lang. De bevolking ging daar bidden voor het herstel van een zieke. En nog altijd hangt die boom vol met lapjes lijfgoed van mensen die van de koorts bevrijd wensen te worden. En ik zou heel graag ergens in het park een labyrint willen hebben liggen, een punt van verstilling, begroeid met lavendel. Misschien is daarvoor in de Buitenhof nog wel plek.’

Data Stiltewandelingen komend seizoen:
20 september 2023, 11 oktober, 8 november en 13 december 2023, 14 februari 2024, 13 maart 2024, 10 april 2024 en 5 juni 2024.

Deelname € 15,-

Facebook:
– Bezieling in Leidsche Rijn
– Schatgraver in de traditie

Tekst en foto’s:
Lucie Th. Vermij