Krasse Knar Henk Veldhuizen

Elke donderdagochtend kom je in het park een stuk of vijftien ‘krasse knarren’ tegen, die als vrijwilliger in het Máximapark werken om het park nóg mooier te maken. Henk Veldhuizen is er vanaf het begin bij en hij is de oudste van de groep. Samen met zijn vrouw woont hij aan de Alendorperweg, midden in het park, en vanaf het prilste begin was hij bij het park betrokken. Henk Veldhuizen vertelt.

Oorspronkelijk komt Henk Veldhuizen (1934) uit Tuindorp, maar sinds 1974 wonen zijn vrouw Bep Jongerius en hij aan de Alendorperweg. Zij is een telg uit de grote Jongerius-tuindersfamilie. Diverse van haar broers hadden tuinderijen in het gebied tussen Vleuten en De Meern. Henk: ‘Zelf was ik geen tuinder. Ik wilde altijd de techniek in. Ik heb de avondopleiding voor tekenaar-constructeur gevolgd aan de machinistenschool. Twee jaar vijf avonden in de week van Tuindorp naar de Jutfaseweg fietsen, over de Jeremiebrug vlak voor de school. Op die opleiding leerden wij onder andere berekeningen maken van klinknagelverbindingen en gebruikten wij de Jeremiebrug als voorbeeld. Na vele jaren bedrijfsleven ben ik in 1968 het technisch onderwijs in gegaan bij de LTS in Hoograven: eerst als leraar, toen als adjunct, en uiteindelijk als directeur.’

Henk Veldhuizen

Toen zij in 1974 in Vleuten kwamen wonen was het helemaal kassengebied, zoals het Westland. Henk: ‘Nu is de Alendorperweg een oase van rust, maar toen was het een soort racebaan. Het was de route voor de tuinders van De Meern naar Vleuten, veel vrachtverkeer, én het was een sluiproute voor de A2 en de A12. Je begrijpt: ik ben héél blij met het Máximapark. Vanaf het begin was het duidelijk dat de Alendorperweg in de groene long zou vallen die het hart werd van de nieuwe wijken Leidsche Rijn en Vleuten-De Meern. Wij hebben hier met de ontwerpster van de wijk, stedenbouwkundige Riek Bakker rondgelopen, die al zei: “Het wordt hier net zo’n weg als die weg door het Vondelpark. Hier wordt niet gebouwd.” Daarna zijn wij een aantal keer uitgenodigd door ontwerpbureau West 8 om mee te denken. Adriaan Geuze, de landschapsarchitect van West 8, hechtte veel waarde aan de inbreng van de bewoners.’

Henk Veldhuizen

Meedenken en meepraten heeft effect, zo leert zijn verhaal. Henk: ‘Op de eerste plan-tekening van het park stond de muur (die nu Parkpergola heet) precies over ons land getekend. Hier kwam dan de entree van de Binnenhof. Dat betekende dat de gemeente onze grond wilde hebben. Dat zagen wij natuurlijk niet zitten, en toen heb ik drie alternatieven bedacht. Een daarvan had een ophaalbrug in de Alendorperweg. Bep en ik hebben dat samen bij de gemeente toegelicht, maar daar hebben wij nooit een reactie op gehad. Echter op een latere tekening stond die brug mooi wel ingetekend. En een brug is er ook gekomen. Dat werd de Jeremiebrug. Dat had wat voeten in de aarde, maar het is gelukt. Uiteindelijk hebben ze de Pergola anders getekend en konden we een groot deel van onze grond houden. Het achterste deel hebben we verkocht aan de gemeente, onder voorwaarde dat de sloot achter ons huis werd doorgetrokken, zodat we met de kano het park in kunnen. En zo is het gebeurd.’

Henk Veldhuizen

De lijst met punten waar hij samen met de Stichting Vrienden van het Máximapark en andere bewoners voor geknokt heeft is eindeloos. Henk vroeg ook aandacht voor het Gat van Serton, een meertje met een geschiedenis dat op geen enkele plan-tekening stond. Henk: ‘Adriaan Geuze wist niets van dat “gat”, maar toen hij het verhaal hoorde was hij het helemaal met mij eens. Ook de ‘snipperpaden’ zijn er gekomen, paden waar je rustig kunt wandelen zónder ander verkeer.

Waar wij ons ook hard voor hebben gemaakt is dat je met de kano het park kan rondvaren. Een van de sterke punten van West 8 is dat de Vikingrijn gegraven werd en dat er een kanoroute in het park kwam. Tegenwoordig zie je suppers voorbijvaren. Hartstikke leuk! We zijn bezig dat te promoten. Er is er al een steiger bij het trekpontje, en als alles goed gaat komt er bij de entree van het park ook een steiger. Dat is nog een van onze wensen voor het park’.

Henk Veldhuizen

Al jaren werkt Henk op de donderdagochtenden mee met de Krasse Knarren. Ook daar doet hij vooral de techniek: hij onderhoudt het machinepark en hij heeft de werkplaats ingericht. Alles netjes op zijn plek. Henk: ‘Het is erg leuk en gezellig met de Krasse Knarren. Ik heb ook diverse malen meegeholpen met knotwilgen planten. Dat doen we altijd als er een nieuw College is. Twee keer heb ik dat met voormalig burgemeester Jan van Zanen gedaan – wat is dat een geweldige man. Inmiddels hebben we ook al een keer met Sharon Dijksma en het nieuwe college knotwilgen gepland. We hebben babybomen geplant, dan moet je van tevoren gaten graven. We hebben draden gespannen langs de Parkpergola zodat de klimplanten daartegenop kunnen groeien. Wat hebben we niet gedaan? In het begin heb ik ook veel voor de Vlinderhof gedaan. De perken hebben paden met kinderhoofdjes eromheen. Die kinderkopjes liggen in beton. Daar heb ik heel wat van aangelegd. In de Lindenboslaan en op veel andere plekken, zelf in het water, hebben wij veel bollen geplant. In de Parkpergola hebben we insectenhotels en vleermuizenkasten gemaakt. Bij de komst van de platanen van het Domplein waren wij ook betrokken. Die zijn in de nacht van het Domplein in de binnenstad naar het park vervoerd. Ik ben toen meegefietst. Het Uiltjespad hebben we ook samen uitgezet. Bij de Samenloop hebben we op zaterdagen 25 duizend bomen geplant, steeds met groepen mensen. Asielzoekers, een sportvereniging, een wandelgroep. Dan was ik de technische dienst.’
En buiten zijn wekelijkse vrijwilligerswerk onderhoudt Henk diverse onderdelen van het park, zoals het trekpontje bij de Vlindertuin. ‘Er gaat vaak iets aan kapot, en dat moet dan gerepareerd. Eerst draaide het mechaniek op een ketting, maar uiteindelijk is er nu een kabel met een stalen kern. Af en toe moet ik er weer wat aan doen.’ Hij repareert ook de zitbanken in het park, als er latten kapot zijn gemaakt. Het zou mooi zijn als er minder kapot gemaakt wordt. In de Wood Chapel komen veel jongeren. Het dak heeft houten leien en die trekken ze eraf.’

Henk Veldhuizen

In zijn voortuin loopt een spoorlijntje voor modeltreinen. Want behalve in het Máximapark is Henk ook actief op het gebied van modelspoorbanen: bij Stoomgroep Rading Spoor in Hollandsche Rading en bij de Nederlandse Vereniging van Modelbouwers NVM. ‘Wij hebben een paar maal met onze treinen in het park gereden en Adriaan Geuze vond dat er in het park een modelspoorbaan moest komen, want veel parken hebben dat, zoals het Praterpark in Wenen, maar ook in Amsterdam. West8 heeft ook ontwerpen gemaakt voor het Máximapark, maar die blijven in de la liggen, want de gemeente ziet het niet zitten vanwege strenge wetgeving.

Henk Veldhuizen

Inmiddels heb ik mijn eigen spoorbaan. Daar ben ik mee begonnen toen ik stopte met werken in 1997. Gemaakt van materiaal wat ik overal op kon duiken, o.a. uit de kassen die gesloopt werden. In de loop der jaren is dat een grondbaan geworden van 100 meter compleet met tunnel en brug en een remise. En een hoge baan (ovaal) van 60 meter. Dat rijdt met stoom wat makkelijker voor deze oude machinist. Ik heb drie stoomlocomotieven en twee elektrische. Een elektrische wordt aangedreven door twee rolstoelmotoren en is gebouwd van allerlei restmateriaal, wel volgens tekening van de NS 6400. Voor de techneuten: de locomotieven zijn gebouwd schaal 1:10. De ketels van de stoomlocomotieven worden iedere twee jaar gekeurd. Want hier rijd ik ook mee op andere banen in Nederland, België en ook een keer in Duitsland.
Vaak vragen voorbijgangers, wanneer gaat de trein rijden? Als ik een locomotief op stook trekt dat best wel veel bekijks. Die parkbaan heb ik dus niet meer nodig, ik vermaak mij hier wel. Ik kom wel nog steeds tijd te kort, alleen wat minder dan toen ik nog werkte.’

Henk Veldhuizen

Tekst: Lucie Th. Vermij