Interview met Paul de Kort

23 september 2022

Beeldend kunstenaar Paul de Kort over ‘land art’ in het Máximapark

Het Máximapark heeft veel kunstwerken in het landschap. En dan hebben we het niet over traditionele standbeelden, zoals je vaak ziet in oudere stadsparken, maar ongewone in het oog springende bouwsels. En sommige kunstwerken springen wat minder in het oog, want die zijn als het waren geboetseerd in en met het landschap. Paul de Kort, beeldend kunstenaar uit De Meern is zo’n landschapskunstenaar. Hij ontwierp al ‘De Samenloop’ tussen de Esdoornlaan en de Beukenstrip, en werkt nu aan een nieuw land art-kunstwerk in het park.

De Samenloop is ontstaan in 2015. Het idee is dat het een ronde open plek in een dicht bos wordt die een ontmoeting tussen verschillende paden markeert. Het is nog even wachten tot het echt tot de verbeelding gaat spreken, want de bomen zijn nog jong en móeten nog hoog worden en een zwaar bladerdak gaan vormen.

Paul de Kort ontwierp het op verzoek van de Lionsclub Vleuten De Meern: ‘De Lionsclub wilde wat doen voor het Park. Dat stukje had jaren dienstgedaan als gronddepot, en was nog niet ontwikkeld. In overleg met de vrienden van het maximapark en de ontwerper van het park Adriaan Geuze van bureau West8 is gekozen voor deze locatie om iets toe te voegen aan het park.

‘Nu is het bos nog jong dus het functioneert nog niet helemaal zoals beoogd. Je hoopt natuurlijk dat mensen eruit zichzelf gebruik van gaan maken: dat ze er gaan afspreken. Dat kinderen er gaan spelen, dat men er een boekje gaat lezen. Dat het daardoor betekenis krijgt. Dat ze er een work out gaan doen, of yoga, of muziek. Als het bos hoog en dicht wordt wordt het vanzelf een intieme, open plek.

De Samenloop is geïnspireerd op het Piazza del Campo in Siena – Italië. Dat ligt net als De Samenloop in een dal tussen 3 heuvels. Mijn ontwerpen zijn niet erg opzichtig, een beetje terughoudend, bijna terloops. Dat is de manier waarop ik graag werk.’

Zelf woont Paul de Kort in De Meern, maar hij is opgegroeid in Waalwijk. Hij volgde opleidingen voor tekenleraar en de Rijksacademie in Amsterdam. Na zijn studie ging hij met zijn vrouw in Utrecht Overvecht wonen. 15 jaar maakte hij tekeningen en objecten die hij exposeerde en verkocht, maar hij voelde heel erg de ambitie om kunst naar buiten te brengen, buiten galeries en musea. Hij kreeg steeds vaker opdrachten van de Rijksgebouwendienst om een object te maken voor een plein. En op een gegeven moment werd hij benaderd door iemand van Landschap Overijssel, die vertelde dat er in de buurt van Tubbergen twee cirkels in het landschap bestonden, al sinds de jaren dertig: de Mandercirkels. Of hij daar wat mee kon. Daar heeft hij zelf aan gewerkt, zeven jaar lang, in eerste instantie zonder budget. In 2000 was het klaar. Paul zegt hierover dat hij het vak van landschapskunstenaar zichzelf tijdens het maken van de Mandercirkels heeft aangeleerd, er bestaat daar geen opleiding voor. In die tijd verscheen de Nota Belvedère over het bouwen van Vinexwijken. Daarin werd veel aandacht besteed aan culturele planologie, het streven de eigenheid van een bepaalde plek naar boven te halen. En zo kreeg hij ineens veel aanvragen om in landschappen en Vinexwijken plekken van betekenis te maken.

En zijn eigen geschiedenis met het Máximapark? Paul de Kort: ‘In 1994 verhuisden wij van Overvecht naar Vleuten – dat is ook alweer bijna 30 jaar geleden. Vleuten was toen een beetje een enclave in het groen tussen de kassen en de polders: zo’n dorpje als van Astrix en Obelisk. In 2006 kochten we een huis in De Meern met een grote studio. In die tijd waren de wijken bij Vleuterweide en De Tol er nog niet. De plannen voor Leidsche Rijn waren er al wel. Vleuten en De Meern wilden niet fuseren met Utrecht. Het park zou een strategische scheiding zijn tussen die twee.’

Hij heeft het hele park zien groeien. Paul: ‘Ik wist uiteraard dat Bureau West 8 de pitch had gewonnen. Ik heb eens een lezing bijgewoond over de ideeën achter het park. Dat vond ik superinteressant, om het park te ontwikkelen in het bestaande landschap. En het is wonderwel geslaagd. Het Máximapark is een zeer succesvol park, een topper, maar vooral voor de mensen van Leidsche Rijn. Veel mensen uit de binnenstad van Utrecht kennen het niet, zij kijken neer op de Vinex-wijk. De bewoners van Leidsche Rijn zijn heel trots zijn op hun wijk en hun park. Ik vond het een teken aan de wand hoe verontwaardigd ze waren dat hun Leidsche Rijn Park omgedoopt werd tot Máximapark. Iedereen stond op zijn achterste benen. Dat had Johan de Boer geregeld, de oude voorzitter van de Stichting Vrienden van het Máximapark.’ Inmiddels is iedereen trots dat hun park onderdeel is van het rijtje Julianapark, Wilhelminapark, Willem Alexanderpark etc…

Inmiddels werkt Paul de Kort aan een nieuw kunstwerk voor in het Máximapark. Het is de bedoeling dat het in de loop van 2023 klaar is. Het wordt een soort landmark aan de noordkant van het Máximapark, in het uiterste hoekje van de stad.

Door: Lucie Th. Vermij